از حضرت امام رضا(عليه السلام)مروى است كه: «حضرت رسول(صلى الله عليه وآله)در روز اوّل ماه محرّم دو ركعت نماز مى كردند، و چون از نماز فارغ مى شدند دست به دعا بر مى داشتند و سه مرتبه اين دعا را مى خواندند:
اللّهُمَّ  اَنْتَ  الإلهُ  الْقَديمُ  وَهذِهِ  سَنَةٌ  جَديدَةٌ * فَأَسْألُكَ  فيها  الْعِصْمَةَ مِنَ الشَّيْطانِ * وَالْقُوَّةَ  عَلى  هذِهِ  النَّفْسِ  الاَْمّارَةِ  بِالسُّوءِ * وَالاْشْتِغالَ  بِما يُقَرِّبُني اِلَيْكَ  يا كَريمُ * يا ذَا  الْجَلالِ  وَالاِْكْرامِ * يا عِمادَ  مَنْ  لا  عِمادَ  لَهُ * يا ذَخيرَةَ مَنْ  لا  ذَخيرَةَ  لَهُ * يا حِرْزَ  مَنْ  لا  حِرْزَ  لَهُ * يا غِياثَ  مَنْ  لا غِياثَ لَهُ  *يا سَنَدَ  مَنْ  لا  سَنَدَ  لَهُ * يا كَنْزَ  مَنْ  لا  كَنْزَ  لَهُ * يا حَسَنَ الْبَلاءِ * يا عَظيمَ الرَّجاءِ * يا عِزَّ  الْضُّعَفاءِ * يا مُنْقِذَ  الْغَرْقى * يا مُنْجِيَ الْهَلْكى * يا مُنْعِمُ يا مُجْمِلُ  يا مُفْضِلُ  يا مُحْسِنُ * اَنْتَ  الَّذي  سَجَدَ  لَكَ سَوادُ اللَّيْلِ وَنُورُ النَّهارِ وَضَوْءُ  الْقَمَرِ  وَشُعاعُ  الشَّمْسِ  وَدَوِيُّ  الْماءِ  وَحَفيفُ الشَّجَرِ * يا اللّهُ لا شَريكَ لَكَ.
اللّهُمَّ  اجْعَلْنا  خَيْراً  ممّا  يَظُنُّونَ * وَاغْفِرْ  لَنا  ما  لا  يَعْلَمُونَ *  وَلا تُؤاخِذْنا بِما  يَقُولُونَ *  حَسْــبِيَ  اللّهُ  لا  اِلهَ  اِلاّ  هُوَ  عَلَيْهِ  تَوَكَّلْتُ  وَهُوَ  رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظيمِ * آمَنّا  بِهِ * كُلٌّ  مِنْ  عِنْدِ  رَبِّنا * وَما  يَذَّكَّرُ  اِلاّ  اُولُوا  الاَْلْبابِ  *رَبَّنا  لا تُزِغْ  قُلُوبَنا  بَعْدَ  اِذْ  هَدَيْتَنا  وَهَبْ  لَنا  مِنْ  لَدُنْكَ  رَحْمَةً  اِنَّكَ  اَنْتَ الْوَهّابُ».
و چون حضرت سيّد الشّهدا(عليه السلام) در دهم اين ماه به سعادت شهادت فايز گرديده و در اكثر اين دهه محزون و غمگين بوده اند و اخبار موحشه به ايشان مى رسيده، بايد كه شيعيان ايشان در مجموع اين دهه به لوازم تعزيت آن حضرت قيام نمايند و محزون باشند و اخبار و احاديث كه مشتمل بر ذكر مصائب ايشان باشد بخوانند. و بعضى از علما گفته اند كه ترك بعضى از لذايذ بكنند. و از حضرت امام رضا(عليه السلام)منقول است كه فرمودند: «ماه محرّم ماهى بود كه كافران در اين ماه جنگ كردن را حرام مى دانستند و منافقان اين امّت در اين ماه خون ما را حلال دانستند و هتك حرمت ما كردند و زنان و فرزندان ما را اسير كردند و آتش در خيمه هاى ما زدند و اموال و اسباب ما را غارت كردند و حرمت حضرت رسول(صلى الله عليه وآله)را در باب ما رعايت نكردند، به درستى كه مصيبت امام حسين(عليه السلام)چشم هاى ما را مجروح گردانيد و آب ديده هاى ما را جارى ساخت و عزيز ما را ذليل گردانيد، و واقعه كربلا كرب و بلا از براى ما مهيّا كرد تا روز قيامت، پس بايد كه بر مصيبت آن حضرت گريه كنندگان بگريند. به درستى كه گريه بر آن حضرت گناهان بزرگ را بر طرف مى كند». پس فرمود كه: «پدرم امام موسى(عليه السلام)چون ماه محرّم داخل مى شد كسى آن حضرت را خندان نمى ديد و اثر حزن و اندوه بر آن حضرت ظاهر مى شد در مجموع دهه اوّل ماه، و چون روز دهم مى شد روز مصيبت و گريه و اندوه او بود، و مى گفت: امروز روز شهادت امام حسين(عليه السلام)است».
و حديث ابن شبيب كه مناسب اين مقام است در باب چهارم ] صفحه 169 [ گذشت.
روز اوّل،  روزى است كه حق تعالى دعاى حضرت زكريّا را درباره اولاد مستجاب فرمود و حضرت يحيى را به او عطا كرد، چنانچه از حضرت امام رضا(عليه السلام)روايت شده و فرمودند كه: «هركه اين روز را روزه دارد و دعا كند حق تعالى دعاى او را نيز مستجاب كند».
روز سوّم محرّم، روز مباركى است، روزى است كه حضرت يوسف از چاه بيرون آمده، و بعضى گفته اند كه روزه اش براى آسانى كارهاى صعب و زايل كردن غم ها نافع است.
روز پنجم، حضرت موسى بن عمران(عليه السلام) از دريا عبور كرده.
روز هفتم، شيخ طوسى گفته كه حق تعالى حضرت يونس را از شكم ماهى بيرون آورده و به قول شيخ مفيد در روز نهم ماه بوده; و علاّمه مجلسى فرموده كه بهتر آن است كه روز نهم و دهم را روزه ندارد; زيرا كه بنى اميّه اين دو روز را از براى بركت و شماتت بر قتل آن حضرت روزه مى داشته اند و احاديث بسيار در فضيلت اين دو روز و روزه آن ها بر حضرت رسول(صلى الله عليه وآله)بسته اند; و از طريق اهل بيت(عليهم السلام)احاديث بسيار در مذمت روزه اين دو روز خصوصاً روز عاشورا وارد شده است.
شب دهم، بايد احيا كرد به گريه و اندوه و حزن براى تأسّى به حضرت امام حسين(عليه السلام)و اصحاب او كه در آن شب در صحراى كربلا در ميان سى هزار نفر از كافران بى حيا تا صباح احيا كردند و عبادت و تهيه سعادت شهادت مى كردند.
روز دهم، روز عاشوراست، بايد كه شيعيان مشغول كارى از كارهاى دنيا نگردند بلكه مشغول گريه و نوحه و مصيبت باشند و تعزيت حضرت امام حسين(عليه السلام)را اقامه نمايند و به ماتم اشتغال نمايند; چنانچه در ماتم عزيزترين اولاد و اقارب خود اشتغال مى نمايند، و از براى منزل خود چيزى ذخيره نكنند، و قاتلان حضرت امام حسين(عليه السلام) را هزار مرتبه لعنت كنند; و از براى خواندن هزار مرتبه «قل هو اللّه احد» در آن روز فضيلت بسيار وارد شده. و در آن روز امساك كنند از خوردن و آشاميدن بى آن كه قصد روزه كنند و در آخر روز بعد از عصر افطار كنند به غذايى كه اهل مصيبت مى خورند، مثل ماست يا شير و مثل اين ها; نه آن كه غذاهاى لذيذه بخورند.
و امّا كيفيّت و فضيلت زيارت امام حسين(عليه السلام)در اين روز به تفصيل در باب چهارم ] صفحه170  [اين رساله به شرح رفت.
روز دوازدهم، به قول شيخ شهيد، وفات حضرت سجّاد(عليه السلام) بوده.
روز هفدهم اين ماه اصحاب فيل كه به جهت خراب كردن كعبه معظّمه آمده بودند برگشتند و عذاب بر ايشان نازل شد; چنانچه شيخ طوسى فرموده.
و در هجدهم، بنا بر قول بعضى علما وفات حضرت امام زين العابدين(عليه السلام)بوده.
و در شب بيست و يكم، بنا بر قول شيخ مفيد، زفاف حضرت فاطمه و حضرت امير(عليهما السلام)شده، و روز آن را بايد روزه داشت براى شكر اين نعمت عظمى.
روز بيست و پنجم اين ماه بنا بر مشهور حضرت امام زين العابدين(عليه السلام)به عالم اعلى ارتحال فرموده.

نوشتن دیدگاه