این عطش چیست در آیینه ی رود افتاده ست
داغ دریاست که برسینه ی رود افتاده ست
بوی تنهایی می آید ازاین جا فریاد
خبری نیست ازآن موی پریشان درباد
خبری نیست به جز کاکل آغشته به خون
دشت حیران شده ازبس گل آغشته به خون
سبزدرسبز گذشتند سواران غریب
سرخ درسرخ شکفته ست بیابان غریب
علم ازدست علم دار کنارافتاده ست
گیسوانش همه درخون وغبارافتاده ست
مثل گلبرگ که بردوش صبا خواهد رفت
عطر گیسویش ازاین دشت فراخواهد رفت
بعد از این دست من و دامن آن سروبلند
که سبکبارتر ازموج صداخواهد رفت
بعدازاین دریا درسوزعطش خواهد سوخت
رود تا می گذرد حنجره اش خواهد سوخت
«نفس باد صبامشک فشان خواهد شد
چشم نرگس به شقایق نگران خواهد شد»
بعدازاین کرببلا نیست بیابان عطش
«که زیارتگه رندان جهان خواهد شد»
چون غباری که ازاین قافله برمی خیزد
مشک لبریزعطش خاک به سرمی ریزد
مشک لب تشنه به دستان جدامی نگرد
بیرقی سبزبه چشمان خدا می نگرد
دشت سرشارقنوت است وسراپاخورشید
مات ومبهوت به این حال دعا می نگرد
ای که درحنجره ات عشق به فریاد آمد
«درنمازم خم ابروی توبا یاد آمد»
ای غبار قدمت سرمه ی چشمان جهان
وی دمادم نفس سوخته ات جان جهان
شاه شمشادقدان خسروشیرین دهنان»
که به مژگان شکنی قلب همه صف شکنان
باصبا درچمن لاله سحرمی گفتم
که شهیدان که انداین همه خونین کفنان»
محمد حسین صفاریان