تشنه است و نگاه غمبارش
خورده با چشم نخلها پيوند
روشناى دو چشم معصومش‏
مى‏كشد آفتاب را دربند
* * *
منتظر ايستاده تا آيد
از ره آن يكه تاز بى پروا
مى‏شود لحظه لحظه از هر نخل‏
حال سقاى خويش را جويا
شادمانه به خويش مى‏گويد
بى شك آن رفته، باز مى‏آيد
وعده آب داده او با من‏
سوى اين خيمه باز، مى‏آيد
* * *
تشنگى رفته رفته مى‏كاهد
قدرت استقامت او را
مضطرب ايستاده مى‏كاود
چشم او خيره خيره هر سو را
* * *
نخلها را دوباره مى‏بيند
نخلهاى شكسته قامت را
بيندافسرده و سرافكنده‏
آن نشانهاى استقامت را
* * *
او ز خود شرمسار مى‏پرسد
از چه رو پشت نخلها خم شد
چهره آسمان نيلى فام‏
اين چنين تيره از چه ماتم شد
من نمى‏خواهم آب، اى كاش او
نزد من سوى خيمه باز آيد
مى‏رود تشنگى زيادم اگر
باز، بازوى خيمه، باز آيد
* * *
آفتاب از سرير نيلينش‏
مى‏كشد نعره‏هاى آتشبار
نفس گرم و زهر ناكش را
مى‏دمد او به صحنه پيكار
* * *
گوييا هر چه در زمين است او
تشنه در كوى خويش مى‏خواهد
چون به بانگى كه آتشين است، او
خاك را سوى خويش مى‏خواهد
* * *
كودك خسته همچنان تشنه‏
چشم در راه رفته‏اش دارد
در زمينى كه قحطى آب است‏
چشم او همچو ابر مى‏بارد
غمگنانه به خويش مى‏گويد:
انتظارم به سر نمى‏آيد
از غبار كنار شط پيداست‏
رفته من دگر نمى‏آيد
------------------------------------------
آئينه ايثار، ص 273 - 270.
بيوك ملكى «سحر»

نوشتن دیدگاه