اینجا آوردگاه عشق است و تسلیم؛ یکی ندای ارادتش را و بزرگی ‏اش را با تمام وجود سر می‏دهد و دیگری زانو می‏زند؛ «لطف آنچه تو اندیشی، حکم آنچه تو فرمایی»
و این چنین، فرشتگان پی می‏برند که عصاره عشق، تنها در سرشت فرزندان آدم گذاشته شده و اینجا عرصه ظهور این موهبت است با تمام عظمتش؛ آن‏قدر خالصانه و پاک و شورانگیز که بر می ‏انگیزاند ملکوت را به شوق.
... و آنگاه، رقص ملائک بر آسمان منا که معبود مهربان، معشوق رحیم. آیینه پاک قلبشان را در صافی عملشان دید و قربانی ابراهیم را پذیرفت؛ بی‏ قربانی شدن فرزند و این چنین است حدیث ناز و نیاز میان عاشق و معشوق و شیرینی بندگی.

فهیمه موحدی