زمزمه ‏های مرثیه ‏گون کوچه ‏های مدینه را یک به یک می‏ پیماید. خویشاوندی نخل ‏های مدینه با داغ، زجرآورترین تصویر است. از گلوی اندوهگین هر واژه، نیزارهای ماتم می‏چکد. مسجد از صدای روح ‏نواز گل خالی است. ضجه در محراب ریشه دوانده است. منبر، در محوطه اشک نشسته است. تمام دقایق بیست و هشتم صفر، خزان است و وجب به وجب مدینه، تبدار این سفر. سینه‏ های پرغم احادیث، برای «قال النبی صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله »ها اشک حسرت می‏ریزند.
کنار مولا، چیزی جز غربت نیست. ناگهانی از بی ‏رمقی رخ نموده است. پیرامون زهرا علیه السلام ، اندوهی وسیع پا گرفته است؛ آن‏چنان که هیچ چشمی ندیده است. اشک‏ های غلطان مدینه با ناله ‏های «ام ابیها»یی هم‏سو شده است.
بی‏ شهد نبوت، روزگاری تلخ، ذائقه دین را پر کرده است. کینه‏ ها و لقمه ‏ای از خیبر، زهر در شریان دقایق ریخته است. همیشه و در هر مقطعی، همان‏گونه که پیامبری از صبح می‏گوید، عده‏ای از تبار ابوجهل‏ ها هستند که با چرکینی شب، خو می‏گیرند. اما ما، بی‏ نگاه رحمت‏ گستر واپسین پیامبر، کدام لحظه را تاب بیاوریم؟ بی‏ صدای عطوفت ‏زای او، به کدام سو پناه بجوییم؟ «اللهُمَّ إنا نَشکُو اِلَیکَ فَقْدَ نَبیِّناً صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله» بیست و هشتم صفر، یعنی ضمیمه شدن عطری بدیه به آسمان، و چه محروم است زمین که فروغ یگانه خود را از دست داده است.
بیست و هشتم صفر، روز سیاه ‏پوشی قبیله‏ های سادگی و فروتنی است.
چه باید کرد که همیشه پیرو هر داغ، کلیفی جز شکیبایی نیست!

نوشتن دیدگاه