هشام، آن روز به موسم حج آمده بود و برای استلام حجرالاسود، نزدیک کعبه رسید. اما از ازدحام جمعیت ناگزیر، قدم واپس نهاد و در تخت مزین خویش، پشت جمعیت به انتظار فرو کاستن ازدحام ماند.
حاکم مغرور و باهیبتی چون هشام بن عبدالملک، از مطاف، عقب ماند و در میان انبوه حجاج، چون پر کاهی پس رانده شد.
همان دم، نوری از دور هویدا شد؛ حضرت علیبن الحسین علیه السلام ، چون ماهتابی خوش سیما و با قامتی استوار، همچون اَفرا، از افق مسجد درخشید؛ ناگهان جمعیت کنار رفت و انبوه زائران، از میان شکافته شد. از عظمت و جلال فرزند زهرا، زین العابدین، جمعیت با احترام عقب رفت و واپس نشست.
امام، نزدیک حجرالاسود رسید و منطقه استلام، در مقابلش خالیِ خالی شد. و آنگاه آن خوش نسیمِ گل شمیم، دستان مبارک را به حجرالاسود برد و به مطاف پرداخت.
هشام ماند و انگشت حیرت به دهان و دیدگانی که از رشک و حسرت وامانده بود.
سحری در پیش است
حوریان آسمان، گرداگرد مدینه بال گشودهاند و کودکی در دامان «شهربانو»، آرام به خواب رفته است.
کودکی از سلاله پاک رسول خدا صلی الله علیه و آله ، که وارث رسالتی بزرگ، یعنی امامت و ولایت خواهد شد. او فرزند حسینبن علی بن ابیطالب علیه السلام ، «سجاد» و «زین العابدین» است.
بیشک، سال 38 هجری در مدینه، سال خرم و مبارکی بوده است؛ سالی که امام سجاد علیه السلام به دنیا پلک گشود.
نگینِ سبز نیایش، شکوهِ حلقه توست
از پسِ دانههای تند باران، من تو را میبینم. کوه های پرصلابت، سر به سجود نهادهاند. در قنوت تو، آبشاری از نور تلاطم دارد.
در خفقان مسموم حکومت اموی، زبان «دعا»، بهترین شاهراه استعانت از ایزد متعال، برای هدایت گمراهان و دین فروشان دوران بود.
آقا! از آن دریای مواج نورانیت و ایمان، نَمی ما را بس.
امام سجاد علیه السلام : «مؤمن از دعای خود یکی از سه نتیجه را میگیرد: یا برایش ذخیره میشود؛ یا در دنیا برایش برآورده میشود؛ یا بلایی از او بازگردانده میشود».
اگر آن دوران وحشت زا، دعاهای دلکش تو در دل شبهای سیاه، همچون همای سعادت بر سر تکتک مردم مینشست و موجبات آمرزش و عافیت آنان میشد، امروز نیز شیعیان شما از آن صحیفه نور، همان «زبور آل محمد صلی الله علیه و آله »، بهره ها دارند.
هنوز نغمه خوش دعای «ابوحمزه ثمالی»، دل ما شیعیان را جلا میدهد و گوهر اخلاص و بندگی را در صدف وجودِ جان، میپروراند.
شکوه قامت سروَت به آسمان برسید
شگفتا که وقتی غرق خدا میشدی، آسمان، خورشید، باد، محو تماشای قیام و قعودت بودند.
امام صادق علیه السلام : «امام سجاد علیه السلام هرگاه به نماز می ایستاد، چونان تنه درختی بود که چیزی از آن نمیجنبید، مگر آنچه را که باد می جنباند».
مشتاقانه سلامت میکنیم، و عود و عنبر، به یمن قدوم مبارکت میفشانیم
منسیه علیمرادی