بِسْمِ اللّهِ الْعَزيزِ الْحَكيمِ، وَ الْحَمدُ للّهِِ الْعَلِيّ الْعَظِيم
وَ الصَلاةُ وَ السَلامُ عَلَى نَبيّهِ الْكَريمِ، وَ عَلَى مَنْ هُو مِنَ اللّهِ الْعَليمِ،
وَ اللعنُ عَلَى عَدُوِّهِمُ اللئيمِ
[معرفى سوره[1]]
[1] . سوره احقاف: چهل و ششمين سوره قرآن كريم است در مصحف فعلى و شصت و ششمين
سورهاى است كه بعد از سوره جاثيه و قبل از سوره محمد صلىاللهعليهوآله در مكه معظمه بر پيامبر گرامى اسلام نازل شده است و مشتمل بر 35 آيه و 644 كلمه و 2596 حرف مىباشد. اين سوره بيست و هفتمين سوره از سورههاى بيست و نه گانهاى است كه با حروف مقطعه آغاز مىشوند و هفتمين سوره از مجموعه هفتگانه «حواميم» است كه در بيشتر ترتيب نزولهاى مستند به همين ترتيب مصحف كنونى پشت سر هم آمدهاند و همچنين هفتمين سورهاى است كه با سوگند آغاز مىشود و از نظر حجم از سورههاى «مثانى» و دقيقاً يك حزب قرآن است.
واژه احقاف، تنها واژه از ريشه ح ق ف است كه در قرآن به كار رفته است. وجه تسميه اين سوره به احقاف اشاره به داستان و سرزمين قوم عاد يعنى حضرت هود عليهالسلاماست. اين سرزمين ريگ زار بوده و لذا به احقاف ناميده شده است.
سوره با وصف قرآن، كتابى كه از سوى خداى عزيز و حكيم فرود آمده آغاز مىگردد؛ آنگاه به سازگارى و هماهنگى انديشه و عمل خداپرستان با هدف از آفرينش جهان و ناسازگارى و ناهماهنگىِ كردار و پندار خدا ستيزان با آن، اشاره مىكند؛ چندگانه پرستان را به سرزنش و نكوهش مىگيرد و نسبت به رسوايى خدايان دروغين هشدار مىدهد؛ از چگونگى برخورد معاندانه مردم با كتابهاى آسمانى و رسولان خدا، و در برابر، رفتار متواضعانه و منصفانه پيامبران الهى با مخالفانشان سخن به ميان مىآورد؛ مقايسه انديشه و عمل مؤمنان و كافران و روشنگرى نقاط مثبت و منفى در زندگى دنيوى و حيات اخروى آنان مىپردازد. [آيات 1 ـ 20 ]در ادامه برخورد قوم عاد را با هود عليهالسلام كه در اين سوره، تنها با عنوان «اخا عاد» (فردى از قوم عاد) از آن پيامبر ياد شده همراه با تفصيلى بيش از همه ديگر سورهها درباره عذابشان بيان مىكند؛ به نابودى اقوام ساكن آبادىهاى اطراف عربستان، به سبب فسق و كفرشان، توجه مىدهد؛ داستانِ گوش فرا دادن گروهى از جنّيان به آيات قرآنى را مىآورد و سخنانى را از مُنذِران جنّ باز مىگويد؛ پيامبر اكرم صلىاللهعليهوآله را به پايدارى و شكيبايى همانند ديگر پيامبران اولوالعزم سفارش مىكند و ضمن تأكيد بر وقوع رستاخيز با ترسيم تصويرى از گردن نهادن كافران به حقانيت زندگى اُخروى و اذعان آنان به كوتاهى عمر و پوچى زندگى دنيوى خود، به هنگام رويارويى با آتش دوزخ، سوره پايان مىپذيرد. آيات [21 ـ 35]
از نظر فقهى، آيه 15 اين سوره، به سبب عبارت وَحَملُهُ وفصالُهُ ثَلثونَ شَهراً كه از زمان صحابه و تابعين به عنوان ملاك تعيين حداقل مدت حمل (6 ماه) مورد توجه بوده است، شهرت بيشترى دارد.
نكته: سورههاى «حواميم» يعنى سورههايى كه با حروف مقطعه «حاميم» شروع مىشوند هفت سوره مىباشند كه در ترتيب مصحف و نزول پشت سر هم آمدهاند «غافر، فصّلت، شورى، زخرف، دخان، جاثيه و احقاف» كه سوره احقاف آخرين آنهاست؛ موضوع اصلى و مشترك در مجموعه سورههاى حواميم تأكيد بر مسئله توحيد و مقايسه كفر و ايمان و كافران و مؤمنان است كه در همه اين هفت سوره تكرار شده است، صفات كافران و مؤمنان و سرگذشت كفر و ايمان به خدا را بيان مىكند و همه را به توحيد خالص و اخلاص در عمل دعوت مىنمايد.
معرفى سوره
- بازدید: 991