معرفى سوره[1]
[1].  سوره تغابن شصت و چهارمين سوره قرآن كريم است در مصحف فعلى و يكصد و هشتمين
سوره‏اى است كه بعد از سوره تحريم و قبل از سوره صف در مدينه منوره بر پيامبر گرامى اسلام نازل شده و مشتمل بر 18 آيه، 241 كلمه و 1070 حرف مى‏باشد.
          ششمين سوره از سوره‏هاى مُسَبّحات است كه اشاره به نيايش همه موجودات براى خداوند دارد. نام سوره از آيه نهم آن گرفته شده. روز قيامت به يوم التغابن روز غبن و حسرت تعبير شده، كه تغابن به اين معنا فقط يك بار در قرآن و آن هم در همين سوره به كار رفته است. از نظر حجم از سوره‏هاى مُفْصِلات است كه در پايان حزب سوم از جزء 28 قرار دارد.
          آغاز سوره از توحيد و صفات و افعال خداوند تعالى بحث مى‏كند و به دنبال آن، با استفاده از علم خداوند به مردم هشدار مى‏دهد كه مراقب اعمال پنهان و آشكار خود باشند و سرنوشت اقوام پيشين را فراموش نكنند كه به علت دشمنى با انبياى الهى و رسولان آشكار حق، دچار عذاب اليم شدند [آيات 1 ـ 6].
          در بخش ديگر از سوره، سخن از معاد است و برانگيخته شدن انسان‏ها. در نتيجه توصيه مى‏كند كه همه به خدا و رسولان او ايمان بياورند و قيامت را به (يوم التغابن) روز پشيمانى مى‏داند و علت پشيمانى را كفر و تكذيب آيات الهى مى‏داند [آيات 7 ـ 10].
          در ادامه دستور به اطاعت خدا و پيامبر مى‏دهد و پايه‏هاى نبوت را تحكيم مى‏بخشد و همه امور را به يد قدرت الهى دانسته و تأكيد مى‏كند كه معبودى جز او نيست و مؤمنان بايد بر او توكل كنند. به دنبال اين مطالب مردم را به انفاق در راه خدا تشويق مى‏كند، و از اينكه فريفته اموال و اولاد و همسران شوند بر حذر مى‏دارد و سوره را با نام و صفات خدا پايان مى‏دهد، همان گونه كه با نام و صفات الهى آغاز كرده بود [آيات 11 ـ 18].

نوشتن دیدگاه