بعضی از معصومین علیهم السلام مانند حضرت امام رضا علیه السلام در روز غدیر مجلسی برای افطار دادن می گرفتند. آن حضرت فرمودند: کسی که مؤمنی را در آن روز اطعام کند مانند کسی است که جمیع انبیاء و صدیقین را اطعام کرده باشد.(اقبال: ص 465 و 466)

حضرت امام جعفر صادق علیه السلام فرمودند: کسی که در غدیر مؤمنی را افطار دهد مانند کسی است که اطعام کرده فئام و فئامی را تا اینکه ده فئام را شمردند. سپس حضرت از راوی پرسیدند: آیا می دانی «فئام» چیست؟ عرض کرد: خیر.
حضرت فرمود: صد هزار، و برای شخص اطعام کننده ثواب کسی است که به همان عدد از انبیا و صدیقین و شهدا را در حرم خداوند متعال در روز قحطی اطعام کند و سیراب نماید. (بحارالانوار ج 6 ص 303)
ومن فطر مؤمنا كان له ثواب من أطعم فئاما وفئاما، فلم يزل يعد حتى عقد عشرة.
ثم قال: أتدري ما الفئام؟ قلت: لا، قال: مائة ألف، وكان له ثواب من أطعم بعددهم من النبيين والصديقين والشهداء والصالحين في حرم الله عز وجل وسقاهم في يوم ذي مسغبة،

امام صادق(علیه السلام) می‌‌فرماید: «مَنْ أَطْعَمَ أَخَاهُ فِی اللَّهِ کَانَ لَهُ مِنَ الْأَجْرِ مِثْلُ مَنْ أَطْعَمَ فِئَاماً مِنَ النَّاسِ‏ قُلْتُ وَ مَا الْفِئَامُ مِنَ النَّاسِ قَالَ مِائَةُ أَلْفٍ مِنَ النَّاسِ.»؛ کسی که برادرش را برای رضای خدا اطعام نماید، پاداشش برابر پاداش کسی است که صد هزار نفر از مردم را اطعام نموده است.(کلینی، محمد بن یعقوب، کافی: ج 2، ص 202)

امام صادق(علیه السلام) می‌‌فرماید: «... و مَنْ فَطَّرَ مُؤْمِناً کَانَ لَهُ ثَوَابُ مَنْ أَطْعَمَ فِئَاماً وَ فِئَاماً وَ لَمْ یَزَلْ یَعُدُّ حَتَّى عَقَدَ عَشَرَةً ثُمَّ قَالَ أَ تَدْرِی مَا الْفِئَامُ قُلْتُ لَا قَالَ مِائَةُ أَلْفٍ وَ کَانَ لَهُ ثَوَابُ مَنْ أَطْعَمَ بِعَدَدِهِمْ مِنَ النَّبِیِّینَ وَ الصِّدِّیقِینَ وَ الشُّهَدَاءِ وَ الصَّالِحِینَ فِی حَرَمِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ سَقَاهُمْ‏ فِی یَوْمٍ ذِی مَسْغَبَة»؛کسی که در روز عید غدیر یک مؤمن را افطاری دهد، پاداش و ثواب آن همانند پاداش کسی است که ده فئام (گروه) از پیامبران و صدیقین و شهدا و صالحین را در حرم خدا اطعام و سیراب نموده باشد. سپس امام به مخاطب فرمود آیا دانستی فئام چیست؟ گفت نه، حضرت فرمود، فئام یعنی صد هزار».