تخته اول که الف نقش بست

بر در محجوبه احمد نشست

حلقه حی را که الف اقلیم داد

طوق ز دال و کمر از میم داد

لاجرم او یافت از آن میم و دال

دایره دولت و خط کمال

بود درین گنبد فیروزه خشت

تازه ترنجی ز سرای بهشت

رسم ترنج است که در روزگار

پیش دهد میوه پس آرد بهار

کنت نبیا چو علم پیش برد

ختم نبوت به محمد سپرد

مد که نگین‏دان زبر جد شده است

خاتم او مهر محمد شده است

گوش جهان حلقه کش میم او است

خود دو جهان حلقه تسلیم او است

اُمّی گویا به زبان فصیح

از الف آدم و میم مسیح

همچو الف راست به عهد و وفا

اول و آخر شده بر انبیا

نقطه روشن‏تر پرگار کُن

نکته پرگارترین سخن

از سخن او ادب آوازه‏ای

وز کمر او فلک اندازه‏ای

عصمتیان در حرمش پردگی

عصمت از او یافته پروردگی

خامشی او سخن دلفروز

دوستی او هنر عیب سوز

فتنه فروکشتن از او دلپذیر

فتنه شدن نیز بر او ناگزیر

بر همه سرخیل و سرخیر بود

قطب گران سنگ سبک سیر بود

شمع الهی ز دل افروخته

درس ازل تا ابد آموخته

چشمه خورشید که محتاج او است

نیم هلال از شب معراج او است

تخت‏نشین شب معراج بود

تخت نشان کمر و تاج بود

داده فراخی نفس تنگ را

نعل زده خنگ شب آهنگ را

ای تن تو پاک‏تر از جان پاک

روح تو پرورده روحی فداک

نقطه گه خانه رحمت تویی

خانه بر نقطه زحمت تویی

راهروان عربی را تو ماه

یاوگیان عجمی را تو راه

چون تو کریمان که تماشا کنند

رُستی تن‏ها نه به تنها کنند

از سر خوانی که رطب خورده‏ای

از پی ما زله چه آورده‏ای

لب بگشا تا همه شکر خورند

زاب دهانت رطب تَر خورند

ای شب گیسوی تو روز نجات

آتش سودای تو آب حیات

عقل شده شیفته روی تو

سلسله شیفتگان موی تو

چرخ ز طوق کمرت بنده‏ای

صبح ز خورشید رخت خنده‏ای

عالم تردامن خشک از تو یافت

ناف زمین نافه مشک از تو یافت

خاک تو از باد سلیمان بِهْ است

روضه چه گویم که ز رضوان بِهْ است

تاج تو و تخت تو دارد جهان

تخت زمین آمد و تاج آسمان

سایه نداری تو که نور مهی

رو تو که خود سایه نوراللهی

چار عَلَم، رکن مسلمانیت

پنج دعا نوبت سلطانیت

خاک ذلیلان شده گلشن به تو

چشم غریبان شده روشن به تو

تا قدمت در شب گیسو فشان

بر سر گردون شده دامن کشان

دُرّ صدف صبح به دست صفا

غالیه بوی تو ساید صفا

لاجرم آنجا که صبا تاخته

لشکر عنبر علم انداخته

بوی کزان عنبر لرزان دهی

گر به دو عالم دهی ارزان دهی

سدره ز آرایش صورت زهی است

عرش در ایوان تو کرسی نهی است

ای دو جهان زیر زمین از چه‏ای

گنج نه‏ای خاک نشین از چه‏ای

تا تو به خاک اندری ای گنج پاک

شرط بود گنج سپردن به خاک

گنج تو را فقر تو ویرانه بس

شمع تو را ظل تو پروانه بس

عقل شفا جوی و طبیبش تویی

ماه سفر ساز و غریبش تویی

خیز و شب منتظران روز کن

طبع نظامی طرب افروز کن