احمد بن حنبل (امام حنابله) از عثمان بن حنیف انصاری نقل میکند که گوید:
مردی نابینا خدمت رسول خدا صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم رسید و عرض کرد: از خدا بخواهید تا به من عافیت و شفا عطا کند. پیامبر فرمودند: «اگر بر این مریضی و سختی صبر کنی برای آخرتت بهتر است، اما اگر بخواهی برایت دعا میکنم.» او پاسخ داد: نه، برایم دعا کنید. رسول خدا به آن مرد نابینا فرمودند: «وضوی پاکیزه‌ای بگیر و دو رکعت نماز بجای آور و سپس این دعا را بخوان:
"اَللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ وَأَتَوَجَّهُ إِلَیْکَ بِنَبِیِّکَ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ (وآله) وَسَلَّمَ نَبِیِّ الرَّحْمَةِ، یَا مُحَمَّدُ إِنِّی أَتَوَجَّهُ بِکَ إِلَى رَبِّی فِی حَاجَتِی هَذِهِ فَتَقْضِی، وَتُشَفِّعُنِی فِیهِ، وَتُشَفِّعُهُ فِیَّ."
(خدایا، من از تو می‌خواهم و به سوی تو توجه پیدا کردم به وسیله‌ی محمّد که نبی و فرستاده‌ی رحمت است؛ ای محمّد! من به تو توجه پیدا کردم به سوی پروردگارم در حاجتی که دارم تا اینکه برآورده شود؛ خدایا او را شفیع خود قرار دادم.")»
(شبیه همان تعابیری که ما شیعیان هم در ادعیه مأثوره با عنوان توسّل، خطاب به چهارده معصوم علیهم‌السلام می‌خوانیم.)
عثمان بن حنیف گوید: آن مرد نابینا دائماً این دعا را خواند تا آنکه شفا یافت.
حَدَّثَنَا رَوْحٌ، قَالَ: حَدَّثَنَا شُعْبَةُ، عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ الْمَدِينِيِّ، قَالَ: سَمِعْتُ عُمَارَةَ بْنَ خُزَيْمَةَ بْنِ ثَابِتٍ، يُحَدِّثُ
عَنْ عُثْمَانَ بْنِ حُنَيْفٍ، أَنَّ رَجُلًا ضَرِيرًا أَتَى النَّبِيَّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، فَقَالَ: يَا نَبِيَّ اللَّهِ، ادْعُ اللَّهَ أَنْ يُعَافِيَنِي،
فَقَالَ: «إِنْ شِئْتَ أَخَّرْتُ ذَلِكَ، فَهُوَ أَفْضَلُ لِآخِرَتِكَ، وَإِنْ شِئْتَ دَعَوْتُ لَكَ» .
قَالَ: لَا بَلْ ادْعُ اللَّهَ لِي. "
فَأَمَرَهُ أَنْ يَتَوَضَّأَ، وَأَنْ يُصَلِّيَ رَكْعَتَيْنِ، وَأَنْ يَدْعُوَ بِهَذَا الدُّعَاءِ:
اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ وَأَتَوَجَّهُ إِلَيْكَ بِنَبِيِّكَ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ نَبِيِّ الرَّحْمَةِ، يَا مُحَمَّدُ إِنِّي أَتَوَجَّهُ بِكَ إِلَى رَبِّي فِي حَاجَتِي هَذِهِ فَتَقْضِي، وَتُشَفِّعُنِي فِيهِ، وَتُشَفِّعُهُ فِيَّ "
قَالَ: فَكَانَ يَقُولُ هَذَا مِرَارًا.
ثُمَّ قَالَ بَعْدُ: أَحْسِبُ أَنَّ فِيهَا: أَنْ تُشَفِّعَنِي فِيهِ.
قَالَ: فَفَعَلَ الرَّجُلُ، فَبَرَأَ
منابع معتبر اهل تسنّن که روایت فوق را نقل کرده‌اند:
مسند احمد حنبل، ج۲۸، ص۴۷۸، ح۱۷۲۴۰
سنن نسائی، ج۹، ص۲۴۴، ح۱۰۴۱۹
البداية والنهایة (ابن‌کثیر)، ج۶، ص۱۷۸
مجموع الفتاوی (ابن‌تیمیة)، ج۱، ص۲۷۰