تو را چه زیبا سرود خداوندِ کائنات با واژه‏ هایی از جنس نور.
پروانه شاخساران آسمان! هر آنچه آینه، روبرویت آغوش گشوده ‏اند تا تو را در خویش تکرار کنند.
هر آنچه آسمان، ببه خاک افتاده ‏اند تا گام ‏هایت را به سجده ببوسند.
بزرگمرد تاریخ! بهار از سر انگشتان تو به شکوفه می‏نشیند.
خورشید، از گوشه پیشانی بلندت طلوع می‏کند. تو را با کدام کلماتِ محدود؟ که نمی‏گنجی نه در کلام، نه در کلمه.
خورشیدی سرشار در دست‏ هایت، ملائک به دست بوسی ‏ات مباهات می‏کنند.
سرشار از چشمه مهتاب! هر چه پروانه بر گردت بال می‏زنند، هر چه آسمان، روبرویت دریچه می‏شود برای پرواز.
می ‏آیی؛ ایوانِ کفر ویران می‏شود از ایمانِ چشم‏ هایت.
شب، مچاله می‏شود زیرِ قبایِ گسترده آسمان، در روزی پایان‏ ناپذیر؛ آن چنان روشن که هزاران خورشید، گویی در آن به طلوع نشسته ‏اند. می‏آیی، وعده آمدنت را دهان به دهان از تورات تا انجیل کِل می‏کشند.
می‏ آیی و حرا، روی دو زانو می‏نشیند و انتظار می‏کشد.
می ‏آیی و مکّه می ‏پیچد در حریری از نور و رنگ.
می‏ آیی و از کشتگاهِ آسمان، خورشید برایت می ‏آورند، ملائک.
کعبه در پوست نمی‏گنجد. تو را خدای بزرگ خلق کرده است؛ از آبشارها و نور که موج می‏زنی و می‏تابی.
تو را با کلماتی سبز باید سرود.
ای آخرین رسول خدا در زمین!
آمدی تا دهانِ به حیرت گشوده آینه ‏ها، نامت را تکثیر کنند در همه زاویه‏ های تاریخ.
دف می‏زنند و کل می‏کشند آمدنت را، هر آن چه که پیش از تو سر در گریبانِ انتظار فرو برده بودند.
شهاب‏ های سرگردان می‏چرخند حول نامت.
به یمن آمدنت، هر چه بهار در سراشیب سکون و سکوت بار دیگر به جوانه نشسته است.

حمیده رضایی

نوشتن دیدگاه