سپیده ‏دمی از جنس بهار، مردی، شب زنده ‏داری ‏های سالیانش را در ردای خویش پیچیده بود و حرا را با خود به خانه می ‏آورد و خورشید، از شانه‏ های مبعوث و مسرور او، روز را آغاز می‏کرد.
«آن پریشانی شب‏ های دراز و غم دل» در او به مژده ‏ای سحرانگیز بدل شده بود.
خدا او را صدا زده بود و مرد، مبهوت و مشعوف از این فراخوانِ پر از وحی، می‏رفت تا روزگار تاریک زمین را به سمت آفتاب، برانگیزد.
سر به اوج
او صدای وحی را شنیده است؛ بی‏ شبهه و سر به اوج؛ صدایی که شبیه هیچ صدایی نیست؛ صدایی که مواج است و در هیچ گوشی طنین نمی‏اندازد، مگر آن‏که مَحرم خلوتگاه انس باشد.
سینه ‏اش، بی ‏تابی نمی‏کند در معرض این رسالت شگرف.
شانه ‏هایش کم‏ طاقت نیستند که از پلک‏ های آغاز خلقت، پروردگار آفرینش، او را درخور تمام رازهای هستی آفرید و دلش را اقیانوس رقم زد برای این روز بی ‏پروا.
برخیز، محمد!
صدای پروردگار، از لب‏ های امینِ وحی تراوید و جبرئیل، با بال‏هایی از ملکوت، بر تو نازل شد. آیه ‏های نخستینِ رسالت، بر شانه ‏هایش بود و او با هرچه امر خداوندی، تو را خطاب کرد.
بخوان، دلیل خلقت کائنات!
بخوان، آفتابِ خاک ‏نشین!
بخوان، بلدِ راه ‏های آسمان!
تا پروردگارت، تو را تاج سرِ هستی کند؛ تا رحمت خویش را در هیئت تو، بر عالمیان جاری کند.
بخوان، که تمام رسولان گذشته، مقدمه وجود تو بودند و تمام تاریخِ تا امروز، تمهید سرنوشت تو بود.
برخیز محمد! برخیز و ردای عصمتِ خویش را از چله ‏نشینیِ این سال ‏ها بتکان.
برخیز و اعجازِ مؤکد خود را به دوش بگیر و در کوچه‏ های زمین جاری شو، تا اهالی طغیان‏ گر خاک، در معرض رسالت تو به سجده بیفتند و اطاعت و بندگی را فرمانبردار شوند!
برخیز تا تمدن دست ‏هایت، هستی را رام کند و شق القمرِ کلامت، شعورِ ابدی را در زمین حکم ‏فرما سازد.
نامش تا همیشه زنده است
پیامبر واپسینِ خداوند، مشعلِ هدایت در دست گرفت و بیست و سه سال، بی‏ وقفه، تمام راه ‏های صعب زمین به سمت آسمان را گشود.
در تمام کوره‏ راه ‏ها و سنگلاخ ‏ها، گام زد و لاعلاجیِ تمام مصایب را چاره کرد.
... گوش کن، هنوز که هنوز است، حنجره مؤذنان توحید، به شوق او فریاد می‏شود و مناره ‏های بلند خاک، مکتب موحد او را تا فلک، ندا می‏دهند.
نامش را، تا ابد، گلدسته‏ های عاشق، دست به دست به عرش می‏برند و با سلام و صلواتِ اهل زمین، کروبیان، درّ و گوهر بر سر خاکیان فرو می ‏بارند.

سودابه مهیجی

نوشتن دیدگاه